A ja- jak zwykle - na przekór

Koronawirus szaleje, świat wstrzymał oddech i zatrzymał się w miejscu.  Czytam teraz w gazetach o tym, jak kolejne kurorty kuszą turystów. 
Włochy otwierają plaże, Chorwaci walczą o Czechów (od zawsze ulubione miejsce pobytu naszych sąsiadów), za chwilę uaktywnią się: Hiszpania i Grecja. Nagle wyciągają się ręce i słychać: Wróćcie do nas na wakacje.

Turyści.
Do niedawna najgorsze zło tego świata. niszczyciele planety, którzy zostawiają za sobą ruiny, ślady węglowe i śmietnik. Nagle to wszystko staje się jakoś mało ważne, bo w chwili, gdy światu grozi największy kryzys gospodarczy od dziesiątek lat, okazuje się, że ta przeklinana turystyka jednak jest źródłem dochodów. 

A ja kurcze, pamiętam:
Barcelona - Witajcie uchodźcy, turyści wracajcie do domów!
Wenecja - Wenecja was nie potrzebuje, jesteście jak zaraza, która niszczy miasto!
Florencja - Turyści zadeptują nasze miasto!
Dubrownik - tu szkoda w ogóle cokolwiek mówić, bo z tak paskudnym traktowaniem i pogardą wobec turystów, chyba jednak nigdzie się nie spotkałem...

Wszędzie napisy na murach, artykuły w prasie, apele burmistrzów i merów o to, by wprowadzić limity turystów. 
I teraz nadszedł ten moment.
Nie ma turystów. 
Do weneckich kanałów wróciły delfiny... 
       

Nowa rzecz, a cieszy!

W kwietniu ukazał się w miesięczniku Poznaj świat mój tekst o Semana Santa - Opowieść o cierpieniu.

     Przygodę z Wielkim Tygodniem w Hiszpanii zacząłem niejako przypadkowo i z zaskoczenia. Nie ukrywam, że całkowitą winę za to, co się stało ponosi moja matka. Chyba z  dziesięć lat temu wyjechała razem ze swoją przyjaciółką do Hiszpanii na tygodniową przerwę świąteczną.

Wszyscy wiemy, że obchody Wielkanocy są piękne na całym świecie, a na Półwyspie Iberyjskim, słynącym z tearalizowania różnych świąt, muszą być szczególne i wyjątkowe. Pojechały więc obie do Malagi i, kiedy wróciły, nie dało się z nimi o niczym innym rozmawiać. W domu brzmiało "Semana Santa" od rana do wieczora. W końcu matula postanowiła mnie zaciągnąć za uszy do kraju Iberów, żeby pokazać o co chodzi. I tak trafiłem do Barcelony.

 No niby, że zrozumiałem atmosferę i klimat - przynajmniej taką wersję utrzymywałem, żeby jej nie robić przykrości. Łażą ludzie z ołtarzami i wielkie mi coś. Aż nadeszła pewna noc:

    Trafiliśmy do kościoła w Barcelonie po zmroku, w Wielką Sobotę, w czas szczególny. W środku wszystkie światła zostały zgaszone. 

    Kościół był cichy i martwy. Na schodach zaczynała się Liturgia Światła. 

    Do rozpalonego paleniska wierni przystawiali świece i nagle zaroiło się od setek małych płomyków. Brama kościoła otwarła się i rzeka ognia wlała do środka.    

   Jeszcze głęboki mrok rozpraszał tylko blask świec, gdy ktoś zaśpiewał i na ten znak powoli- jedna po drugiej - włączały się lampy, odkrywając przed nami surowe wnętrze Santa Maria del Mar.

                   To są właśnie momenty, których się nie zapomina.  

              A później stało się tak, że zrozumiałem, na co patrzę. Dotarło do mnie, przegryzło się przez zwoje  mózgowe i zostałem "fanem" (jeśli tak można powiedzieć) Semana Santa. 

            Do tej pory nie wiem, czym jest to święto, dlaczego idą w pochodach katolicy, ateiści, mężczyźni w dredach, kobiety w tradycyjnych strojach tragarzy. Piją sangrię, palą papierosy, śmieją się, by za chwilę popaść w stan ekstazy. 

                                                        Nie rozumiem tego. 

            Widziałem, jak wyglądają  obchody w Andaluzji, spektakularny popis tysięcy bębniarzy w Saragossie, widziałem Semana w wielkich miastach i na wsiach. I nadal nic z tego nie rozumiem.

  

                          

Lewicująca Hiszpania, buntownicza Hiszpania, kraj, w którym dozwolona jest aborcja na życzenie i z tego, co wiem także eutanazja. Kraj, w którym kościoły świecą pustkami, a z licznych murali uśmiecha się El Comandante -Che Guevara. Kraj, który nigdy nie ukrywał swoich komunistycznych sympatii, gdzie zakładano firmy jako demokratyczne spółdzielnie. Ów kraj nagle

w Wielkim Tygodniu przeistacza się. Zmienia swoje oblicze 

i nakłada capirotę.

Nigdy nie zrozumiesz Hiszpanii, jeśli nie widziałeś Semana Santa. I wbrew pozorom nie jest to impreza komercyjna. Obecność turystów niczego nie zmienia. Wielkanoc to oprócz aspektów religijnych, także wielkie święto wspólnoty. Hołd oddany tradycji 

i wspaniałej przeszłości, rozumianej również jako jednostkowe dziedzictwo  - scheda po przodkach.

   

 I  jeśli myślisz (po latach jeżdżenia do Hiszpanii w Wielkanoc), że zrozumiałeś, dotarłeś do sensu, nagle widzisz krew na ulicach...