Andaluzja

Część III

Semana Santa cd.

Moja skromna rada dla tych, którzy chcą odwiedzić Malagę w czasie Semana Santa – unikajcie głównych tras. W każdym punkcie informacji turystycznej, kosciołach znajdziecie mapki z obchodami, dokładne szlaki wędrówek, zapoznajcie sie z nimi... i szybko zapomnijcie, bo na Alameda Principal nie zobaczycie nic. Zastawiona trybunami oraz kłębiącym się - chyba na całej długości -tłumem praktycznie uniemożliwia zrozumienie fenomenu andaluzyjskiego Wielkiego Tygodnia. Można oczywiście w Ayuntamiento de Málaga – ponoć trzeba to zrobić z dużym wyprzedzeniem -  kupić bilet na owe trybuny, licząc, że na jednym z balkonów pojawi się sam Antonio, ale to nadal nie jest duch  Semana Santa. Znajdziecie go zupełnie gdzie indziej. W małych uliczkach, gdzie chwiejace się baldachimy platform niemal nacierają na ściany kamienic. Przed główną trybuną zwyczajowo costaleros „tylko” podnoszą ołtarz na wyciągniętych ramionach i idą dalej … 

  Procesja ma kilka punktów kulminacyjnych, pierwszym jest moment, gdy platforma opuszcza kościół. Przez specjalnie przygotowany podest wyprowadza trono  piskliwy dźwięk orkiestry dętej, skupieni mężczyźni, z których każdy na swoich barkach niesie ciężar około 30 kilogramów, maszerują jednym krokiem. Powoli oczom widzów ukazuje się ołtarz. Religia i sztuka podają sobie wtedy ręce i ruszają swoją drogą w pełnej symbiozie. Dlatego szczerze radzę, zapomnijcie o utartych trasach, poświęćcie całą noc, bo nawet jeśli jesteście ludźmi innej wiary lub w ogóle niewierzącymi, procesje zrobią na was kolosalne wrażenie. Po zmroku w oparach kadzideł zaczyna się zupełnie inne Semana Santa. Duchowe i w jakiś sposób całkowicie niepowtarzalne. Długo dyskutowaliśmy przy lampce wina  na ile te procesje są nastawione komercyjne. Jednym słowem: czy mamy do czynienia z prawdziwym przejawem ginacej już w Europie głębokiej wiary, czy może zagrywką pod publiczność, a konkretnie pod walących drzwiami i oknami w tym okresie turystów.  Ale to był jeszcze dzień, swieciło słońce, dopiero później, po zmroku, kiedy  zgubiliśmy się w labiryntach Malagi, znaleźliśmy odpowiedź na to pytanie.           

     

    Semana Santa to niesamowite doświadczenie, zakorzenione głęboko w tradycji południa, kulturze ludów przemieszanych przez historię, gdzie wpływy Maurów oddziałują na chrześcijan, a muzyka Cyganów stanowi podwaliny flamenco.   

   Zapach palących się świec, szept oczekującego tłumu, żałobny pisk trąb i zza zakrętu wychodzą pierwsi nazarenos. Prawdziwi strażnicy wiary, to oni- zgodnie z postanowieniami soboru trydenckiego- dbają, by w procesji nie zostały przemycone niepotrzebne elementy lub  okruchy pogańskich obrzędów. Anonimowi pokutnicy, wśród których coraz więcej jest kobiet, bo kaptur skutecznie ukrywa nie tylko nazwisko, ale również płeć. Niosą długie świece, srebrne laski, ogromne klucze, czasem ciężkie krzyże.      

  To nie radosna parada w dniu świętego Patryka, ale pochód żałobników. Wszystko, nawet ułożenie fałdów płaszcza Matki Boskiej, jest traktowane z namaszczeniem i śmiertelną powagą. To nic, że za chwilę zobaczymy tych samych mężczyzn pijących i jedzących kanapki. Bo Andaluzyjczyk ma dwie dusze, jedną całkowicie oddaje Bogu, drugą zachowuje dla życia. I nie ma w tym żadnej schizofrenii, rozdwojenia. Smutek nie może być wieczny, a radość niezmącona – takie jest prawo warunkujące nasze istnienie.